Tears for Fears in interview: 'Er werd ineens over Whitney gesproken als zangeres' (2024)

"De zaden van liefde", het beste werk vanTears for Fears wordt opnieuw uitgegeven in een Super Deluxe Edition.De acht albumtracks worden begeleid door 42 bonustracks met demo's, alternatieve versies en een compleet nieuwe mix van de plaat, gemaakt door progrockmuzikant Steven Wilson. We spraken met bandbaas Roland Orzabal over de betekenis van ‘The Seeds of Love’ toen en nu – en over het volgende studioalbum, gepland voor 2021.

De heer Orzabal, na de eerste twee tranen-voor-Fears-albums, werden zij en haar collega Curt Smith beschouwd als een synth-duo.Was het moeilijk om de platenmaatschappij te overtuigen dat ze nu een geluid wilden importeren dat doet denken aan de late jaren zestig en de Beatles?
We hadden wat problemen om het zorgvuldig op te stellen.Maar een goede A&R man stond bij ons, Dave Bates, en hij hield onze rug vrij.Het album voor "The Seeds of Love", "Songs From the Big Chair" uit 1985 was uiterst succesvol, wereldwijd.

Het omvatte hun grootste hits: "Shout" en "Iedereen wil de wereld regeren" ...
... en het label wilde "Song uit de grote stoel, deel 2".Niks anders.We hebben echter acht maanden alleen doorgebracht om te adverteren op "Big Chair" of het op tournee te presenteren.Het laatste wat we wilden was hetzelfde opnieuw doen."The Seeds of Love" verscheen slechts vier jaar later omdat we gewoon heel lang nodig hadden om duidelijk te zijn in welke richting we wilden gaan.

En toen kwam het Beatles-tribute “Sowing The Seeds Of Love”. Je kunt niet zeggen dat de jaren tachtig een decennium waren waarin de Fab Four nog steeds op ieders lippen lag. De renaissance begon pas in 1995 met de albums ‘Anthology’.
Ik denk dat de Europeanen de Beatleesk -geluiden met open armen hebben ontvangen.Je begreep dat we de geest van die tijd laten verhogen.De "Summer of Love".Deze zomer van liefde was ook in Groot-Brittannië rond 1989-ons album viel in de tijd van de rave-cultuur, die ook in de late jaren tachtig culmineerde.We hebben dit gevoel gevangen met "The Seeds of Love".Misschien was het een schok voor de Amerikanen om het werk te horen.Na al die jaren kwamen tranen voor angsten terug, en toen had ik ook mijn haar lang laten groeien."Wat is er in godsnaam," dachten ze."En nu proberen ze te klinken als de Beatles!".

Maar de eerste single, “Sowing The Seeds Of Love”, was een hit.
Ja, maar het bracht het album misschien niet op de manier waarop ze hoopten dat het in Amerika zou gebeuren. Toch wilden we de jaren tachtig, dat soort pop, graag achter ons laten. We waren gewoon niet meer zo verliefd op de Top 40, de hitlijsten. Vooral tegen het einde werden de klanken van het decennium voor ons te oppervlakkig. Curt en ik waren geïnteresseerd in artiesten uit de jaren zestig en zeventig, de Beatles natuurlijk, maar ook Steely Dan, Little Feat en Pink Floyd. We wilden een beetje meer op hen lijken. Gebruik jou als maatstaf. Denk dus aan muzikanten die zelden op de radio te horen waren.

Het einde van de pop kwam en de comeback van de gitaarmuziek zou begin jaren negentig plaatsvinden. Het openingsnummer van je album, ‘Woman in Chains’, anticipeerde ook op iets – iets waar in de jaren tachtig zelden over werd gezongen: de nadruk op huiselijk geweld tegen vrouwen en wat je eraan kunt doen.
Nou, helaas gebeurt dit al eeuwen: geweld tegen vrouwen! Voor mij was ‘Woman In Chains’ een persoonlijk statement. Het lied vertelde het verhaal van mijn moeder en hoe mijn vader haar behandelde. Mijn vader had een soort entertainmentbureau in Portsmouth, waar ik ben opgegroeid. Wat betekende dat ze als stripper werkte. Ze werkte 's nachts, dus verliet ze het huis en mijn vader stuurde altijd een chauffeur om op haar te letten. Elke keer dat ze met een andere man sprak, zelfs als ze alleen maar haar handschoenen uittrok, wachtte mijn vader thuis op haar. En sloeg ze in elkaar. Daar moest ik diep in de nacht mee leren omgaan, omdat ik hoorde wat er tussen hen gebeurde. Deze ervaring heeft mij vele, vele jaren geplaagd. Tijdens de opname van “The Seeds of Love” in Londen kreeg ik psychotherapeutische behandeling, deed ik primaire therapie…

...waarvan oprichter Arthur Janov bekend werd door de behandelmethode ook wel bekend als “oerschreeuwtherapie”...
... twee tot drie keer per week. Dit waren sessies die voor mij louterend waren. En in deze tijd ontstond ook “Woman In Chains”. En het is natuurlijk gek dat zo’n nummer vandaag de dag nog steeds zo relevant moet zijn. De mensheid zet momenteel drie stappen vooruit – en twee stappen achteruit. Misschien hoeven we over honderd jaar niet meer over dit soort liedjes te praten. Wie weet.

En toch eindigt ‘Woman In Chains’ optimistisch, net zoals de eerste vier van de acht albumtracks een nogal hoopvol, opbeurend geluid laten horen. De oorlogen en de dood beginnen pas op pagina twee: ‘Standing On The Corner Of The Third World’, ‘Swords and Knives’, ‘The Year Of The Knife’, ‘Famous Last Words’.
Dit is een goed punt, maar ik denk niet dat we de stukken opzettelijk in zo'n verhalende volgorde hebben gebracht.Er waren absoluut discussies over de tracklist, d.w.z. waar welk nummer zou moeten zijn.Ik was gewoon zo verliefd op ons werk met Ooleta Adams, onze gastzanger dat ik de plaat wilde openen met de stukken gezongen met haar, "Woman in Chains" en "Badman's Song".Dat was twee episch, episch werk.Ik vocht om deze twee nummers op de voorgrond te hebben.Natuurlijk, de mensen vroegen: Waarom open je geen album genaamd "The Seeds of Love" met de single genaamd "Sing The Seeds of Love"?Tranen voor angsten staan ​​bekend om popnummers, maar we hebben ons altijd een andere pagina onderscheiden die donkerder was.Ik denk vooral aan "op de hoek van de Derde Wereld staan".En ons debuut betekent niet voor niets "de pijn".

Het was een moedige comeback: vier jaar zonder album, en op de eerste twee nummers op de plaat zing je een duet met een soulzangeres die niemand kende maar tegen wie je moest proberen te overleven. Je zou denken dat Tears for Fears nu een trio was.
Met Dave Bates, onze A&R man, had ik verhitte gesprekken in de foyer van onze studio in Manhattan, waar het record werd beheerst.Het is gek, maar geen grap: er moest voor hem een ​​discussie zijn of Whitney Houston niet als gastzanger kon worden gevraagd voor "Woman in Chains"!Natuurlijk, dat zou een echte grote hit zijn geweest!Vandaag kan ik erom lachen.Maar het is volkomen duidelijk dat Ooleta Adams niet van het album had kunnen worden verwijderd.Het is de sleutel tot dit werk.Ze opende het.

Vertrouwde de platenmaatschappij de twee blanke jongens uit Engeland niet niet om te harmoniseren met een soulzanger?
Ze begrepen in ieder geval niet dat wij onze samenwerking met Oleta serieus namen. We hoorden haar stem voor het eerst toen we op tournee waren met 'Songs from the Big Chair', zingend in een hotelbar in Kansas. Vervolgens stelden we Dave voor om naar Kansas te vliegen en met eigen ogen te zien hoe geweldig zangeres ze was. Van het allerbeste niveau. Hij vloog over in 1986, maar hij was er niet echt van overtuigd dat we goed bij elkaar pasten. Destijds luisterde hij naar indiebands als The Teadrop Explodes. Toen ik Oleta's soloalbum Circle of One produceerde, droeg hij zelfs zijn A&R-taken voor haar over aan een A&R-collega, Nick Angel, omdat hij niet veel met haar muziek kon doen.

Onder anderen Phil Collins, Manu Katché, Pino Palladino en Jon Hassell marcheerden je studio binnen. Maanden en maanden gingen voorbij. Overal kun je lezen dat ‘The Seeds of Love’ een miljoen Britse ponden kostte. Is dat correct?
Het nummer klopt. Ik denk dat dit destijds het duurste album aller tijden was. Zelfs vandaag de dag is een miljoen pond in deze context veel geld. Voor die tijd was het een bijna idioot hoog bedrag voor een albumproductie. Maar Tears for Fears was slechts een deel van het bedrag verschuldigd. Een voorbeeld: Eind 1988 gingen we de studio in om “Sowing The Seeds of Love” te mixen. Het nummer was klaar en we hebben het overgedragen aan de platenmaatschappij. Zes maanden later: we waren nog steeds aan het mixen. Niet de opname, maar het mixen! Maar dat was niet onze schuld. Maar op het etiket. Ja, we hebben het miljoen uitgegeven, maar we moesten het doen omdat de mensen van de platenmaatschappij paranoïde werden.

We waren als kinderen in de snoepwinkel - en je kunt elk pond op het bord horen

Waarom?
Ze dachten dat de nummers de klasse van "Songs from the Big Chair" niet zouden bereiken.Nu, zes maanden later hadden we een nieuwe mix, en de goed bekende Bob Clearmountain had je ook gemaakt.Maar de mix die hij toen het meest geschikt vond, was het begin van 1988. Dus verhuisden we in een cirkel.De situatie was niet eenvoudig.Het is ook voortgekomen uit ons onzekere gedrag, omdat we onze muziek voor het eerst zelf hebben geproduceerd.

Hoe ging je te werk?
“Laten we deze gitarist nemen”, “deze ook”, “hé, deze gitarist is nu in de stad!”. Drie tot vier personen, die elk een andere riff spelen op hetzelfde nummer. We waren als kinderen in een snoepwinkel. Maar: ik ben nog steeds blij dat we het op deze manier hebben gedaan. Je kunt elk pond dat aan de plaat wordt uitgegeven horen.

"De zaden van liefde zaaien" haalde niet degene in de Amerikaanse Billboard Hot 100 Singles -hitlijsten.Janet Jackson blokkeerde de plaats met "Miss You Much".Was de complexe liedstructuur van verschillende, fuserende melodie -runs, die Amerikaanse DJ's vervolgens uitgehakt voor de formaatradio, was te de schuld?
Het is een moeilijke zaak. Om de nummer één in de VS te worden, moet je zowel de meeste verkopen als de meeste radio-uitzendingen hebben. We hadden de verkopen, maar niet de radio-opdrachten. Janet Jackson, eerlijk genoeg: ze was een grote ster. Maar ik zie ook een probleem: als ons nummer nummer één was geworden, zou de platenmaatschappij nog meer druk hebben gevoeld om ons album te steunen. Nu waren we nummer twee en haalde ons label zijn voet van het gaspedaal. We konden rustig op tournee gaan. Curt ging overigens naar verschillende platenwinkels en vond het album nooit. Dat is de ongelukkige politiek van de muziekwereld: in 1985 hadden we via onze A&R een goede verbinding met het label in Amerika. Vier jaar later kwam daar nieuw management en ze wilden niet langer met Dave samenwerken of ons album ondersteunen. We werden platina met ‘The Seeds of Love’, maar ‘Big Chair’ verkocht vijf keer zoveel. ‘Seeds’ wordt daar als een mislukking beschouwd. Maar het album deed het nog beter in Europa.

In ‘Sowing The Seeds Of Love’ val je je toenmalige premier Margaret Thatcher aan: ‘Politicus Granny With Your High Ideals, Have You No Idea How The Majority Feels?’ Een jaar later was ze weg.
Ik kon er niet echt naar uitkijken.Omdat ze aftrad in plaats van te worden gestemd.Ze zijn ze kwijt.Een andere Tory kwam in, toen je je al bedrogen kon voelen.Dit is hoe de Britse politiek werkt - dat was een typische Britse regime -verandering, misschien zul je het op dezelfde manier omgaan met onze huidige Boris.Je zult je leiders in het midden veranderen, zodat je de verkiezingen kunt winnen.Dit is hoe het kan worden gezegd: "We hebben nu onze verandering gehad - waarom stemmen op verandering?".In 1997 kwam Tony Blair, ik vond dat geweldig.Maar alleen de eerste paar jaar.We kijken allemaal graag terug en zeggen: wat waren deze voor geweldige premier.Maar bij ons in Groot -Brittannië is het niet zo gemakkelijk.Op de een of andere manier heeft elk van hen het op zijn of haar manier verpest.

Shout zou HET protestlied van 2020 zijn

Zou de positieve boodschap van “Sowing The Seeds Of Love” vandaag nog een kans maken?
Kijkend naar dit jaar zou “Shout” waarschijnlijk het meest relevante nummer zijn. Het zou het lied zijn voor de talloze protesten van 2020. We zitten in een hele grote puinhoop. In Amerika, in Groot-Brittannië. Zolang ik leef, kan ik me geen verschrikkelijker tijd herinneren.

U bent momenteel in Denver, wat is de stemming daar?
Ik woon nog steeds in Groot-Brittannië, mijn verloofde komt uit de VS, dus we zijn nu in Denver. Wij zijn nog niet getrouwd. We willen binnenkort trouwen, maar ze moest na zes maanden Engeland verlaten. En ik mag met mijn visum maar een half jaar in de States verblijven, dus we vliegen heen en weer. Eerlijk gezegd probeer ik niet eens na te denken over de huidige situatie in de Verenigde Staten. Omdat het deprimerend zou zijn. De politiek. En Corona – ook in Groot-Brittannië. De dreiging van een tweede golf van COVID. Het zal nog jaren duren voordat we van de ziekte af zijn. Ik hoop dat we sneller van het politieke probleem in Amerika af kunnen komen. De verkiezingen zijn in november en ik hoop dat mensen besluiten dat ze een weg willen inslaan om eindelijk de ziekte te kunnen bestrijden. Herstellen.

De huidige president krijgt de ene lasterbrief na de andere omdat geen enkele serieuze band wil dat hij hun liedjes speelt tijdens de verkiezingscampagne. Blijkbaar was hij slim genoeg om op zijn minst het stuk genaamd “Everybody Wants To Rule The World” niet op te zetten…
Haha, en!

Wat opvalt aan de Super Deluxe Edition van “The Seeds Of Love” is dat er veel remixen zijn voor “Year Of The Knife”. Waarom heb je het nummer niet uitgebracht?
“Sowing The Seeds Of Love” was een voor de hand liggende release. En we dachten echt dat ‘Woman In Chains’ een hit zou worden. Het is niet zo dat we niet proberen de albumverkoop via de singles te stimuleren. We hadden twee nummer één in de VS op “Big Chair” en een nummer drie. Maar dergelijke ranglijsten zijn slechts relatief als maatstaf voor succes. “Year Of The Knife” was de grootste uitdaging omdat we op zoek waren naar het beste drumritme.

Hoe kwam de samenwerking met Steven Wilson, die de plaat inmiddels remixte, tot stand?
Steven Wilson is op zijn zachtst gezegd een beetje een genie. Maar het creëerde niet alleen een nieuwe geluidsstructuur, wat op zichzelf al verbluffend is. Hij vroeg ons en Steven Bascombe, die destijds coproduceerde, ook wat we graag anders hadden willen doen. Dus na al die jaren bij The Seeds of Love te hebben geleefd, de twijfels of we hier en daar te veel galm inbrachten, heeft hij die dingen nu opgelost. Het album klinkt nu gewoon veel beter. We hebben de laatste tijd sowieso veel geluk gehad.

Hoe bedoel je dat?
Er zijn enkele artiesten die geweldige cover -versies van onze nummers hebben opgenomen of succesvolle voorbeelden hebben gemaakt.Misschien zijn we nog meer aanwezig of succesvol dan wat we in de jaren tachtig deden.Lorde, Michael Andrews en Gary Jules, Drake, Kanye West ... Vandaag spreekt men over interpolatie, uitbreiding.Je breidt onze liedjes uit.En we profiteren van streaming.Vanuit hun versies leiden links rechtstreeks naar onze originelen.Weezer behandelde "iedereen wil de wereld regeren", en we hebben live met hen gespeeld bij de Coachella.

We kijken het met nieuwe nummers, een nieuw album?
We zijn er zes tot zeven jaar mee bezig geweest. In 2017 kwam er een album uit, twaalf nummers. Maar de platenmaatschappij wilde eerst een ‘Greatest Hits’ uitbrengen. Daarom hebben we twee nieuwe nummers uitgebracht: “I Love You But I’m Lost” en “Stay”. Voor de nieuwe nummers hebben we samengewerkt met een aantal jongere songwriters om een ​​“moderne, eigentijdse plaat” te creëren. In 2018 keken Curt en ik opnieuw naar de opnames - en sommige vonden we niet meer leuk. Maar: We zijn weer in de studio. We behouden de helft van de nummers die we leuk vinden, de nummers die op ons lijken en waarvoor wij verantwoordelijk zijn. Niet degenen die klinken alsof we het gewoon moeilijk hebben. Nu hebben we er nog een paar nodig die klinken als Tears for Fears. Meer hart, meer emotie, meer ziel.

Dus duurt het nog steeds?
Wat we alleen al de afgelopen twee weken hebben bereikt, is beter dan het voltooide werk uit 2017. Dat betekent niet dat de eerdere experimenten ongepubliceerd blijven. Misschien brengen we tien nieuwe, echt nieuwe nummers uit, en de rest van de oude nummers als bonustracks. Ik duim dat er in 2021 een nieuw album van Tears for Fears uitkomt.